Istnieje wiele różnych rodzajów cukrzycy, ale tym, który najczęściej dotyka dzieci i młodych dorosłych jest cukrzyca typu 1. Większość osób, u których zdiagnozowano tę chorobę, jest w wieku poniżej 40 lat, a nierzadko można znaleźć dzieci w wieku nastoletnim z tym schorzeniem. Cukrzyca typu 2 jest mniej powszechna u starszych dorosłych, ale często wiąże się z nadwagą. Aby obniżyć ryzyko rozwoju cukrzycy typu 2, upewnij się, że dobrze się odżywiasz i masz dużo ruchu.
Pompa insulinowa
Pompa insulinowa to urządzenie ratujące życie, które zapewnia szybko działającą insulinę. Chociaż pompa insulinowa jest kosztowna, zazwyczaj jest pokrywana przez ubezpieczenie. Pompa ma również szereg korzyści, a wiele osób z cukrzycą jest zadowolonych z jej skuteczności. Pompy są zazwyczaj na tyle małe, że można je przymocować do skóry, więc nie są zauważalne dla innych. Jednak niektórzy pacjenci odczuwają dyskomfort nosząc je lub chcą je ukryć, aby uniknąć zauważenia przez ludzi.
Jedną z zalet pompy insulinowej dla chorych na cukrzycę typu 1 jest wolność, jaką oferuje. Ponieważ insulina jest dostarczana przez kaniulę, użytkownik pompy może dostosować insulinę do swoich indywidualnych potrzeb. Istnieje jednak niewielkie ryzyko infekcji. Ponadto pompa insulinowa wymaga przeszkolenia przez lekarza diabetologa. Zalety pompy insulinowej znacznie przewyższają wady.
Metformina
Metformina dla chorych na cukrzycę typu 1 jest lekiem na receptę stosowanym w leczeniu cukrzycy. Ma niskie ryzyko rozwoju działań niepożądanych. Chociaż metformina może powodować uczucie choroby, efekty powinny ustąpić po krótkim czasie. Najlepszym czasem na rozpoczęcie przyjmowania metforminy jest weekend lub przerwa w pracy. Przeczytaj uważnie ulotkę informacyjną dla pacjenta, aby zrozumieć skutki uboczne leku.
Nie jest on powszechnie przepisywany osobom z cukrzycą typu 1, ale lekarze mogą go przepisać w razie potrzeby. Metformina może obniżyć poziom cukru we krwi poprzez zmniejszenie produkcji glukozy przez wątrobę. Inną korzyścią z metforminy dla osób z cukrzycą typu 1 jest jej zdolność do promowania wzrostu naczyń krwionośnych i naprawy uszkodzonych. Metformina zmniejsza obecność mikroRNA, które są cząsteczkami przekaźnikowymi regulującymi geny w różnych komórkach.
Terapia insulinowa
Jedną z pierwszych rzeczy, których powinna nauczyć się osoba z cukrzycą typu 1, jest sposób liczenia węglowodanów i dopasowania do nich odpowiedniej dawki insuliny. Ponieważ insulina działa różnie w zależności od rodzaju spożywanego pokarmu, właściwa dawka może się różnić w zależności od posiłku. Dwa główne rodzaje insuliny to insulina długo- i pośrednio działająca, i oba rodzaje działają w celu regulacji poziomu glukozy we krwi. Chociaż oba są skuteczne, każdy typ ma pewne wady.
Dla większości osób z cukrzycą typu 1 zalecany jest schemat intensywnej terapii insulinowej. Ale ten schemat jest skuteczny tylko wtedy, gdy pacjent jest zaangażowany w leczenie i dokładnie je rozumie. W różnych schematach pacjent otrzymuje podstawową podaż insuliny przed każdym posiłkiem. Podstawowa podaż insuliny utrzymuje poziom glukozy we krwi na stałym poziomie, gdy pacjent nie je. Pozostała część insuliny jest podawana przed posiłkami, zwana bolusem, aby utrzymać poziom cukru we krwi w kontroli, gdy osoba je.
Oporność na insulinę
Wbrew temu, co większość ludzi myśli, oporność na insulinę u chorych na cukrzycę typu 1 nie jest koniecznie związana z chorobą. Osoby, u których rozwija się cukrzyca typu 1, mogą rozwinąć insulinooporność w wyniku predyspozycji genetycznych, nadwagi lub otyłości. Insulinooporność może być również związana z chorobami układu krążenia i innymi powikłaniami, takimi jak niewydolność serca. Dobrą wiadomością jest to, że stan ten można leczyć. Leczenie skupia się na poprawie wrażliwości komórek na insulinę.
Rozwój insulinooporności u chorych na cukrzycę typu 1 jest coraz częstszy. Stan ten dotyczy większego odsetka populacji, niż się powszechnie uznaje. Wystąpienie cukrzycy typu 1 często poprzedzają stany przedchorobowe, takie jak choroba lub dojrzewanie, a także insulinooporność. W konsekwencji uszkodzenia komórki b skutkują upośledzeniem wydzielania insuliny, co prowadzi do hiperglikemii. Intensywne leczenie cukrzycy wiąże się ze zwiększoną wrażliwością na insulinę, a także z poprawą funkcji komórek b, jednak nadal jest to stosunkowo niewielki odsetek całej populacji.
